Urriak 16. Surf & Live

Urriak 16, ostirala. Surfaren munduan bataiatua izan nintzen Neptunoren babespean. New South Walesgo udaberriko egun eguzkitsu horietako batean izan zen. Ipar mendebaldeko haize epela, zeruan urdinaren uniformetasuna apurtzeko bi hodei zuri... Aitor azpeitiarrak Anthony Astorkia australiarraren gonbidapena helarazi zidan; eta ezin ezetzik esan.

Manly, Dee Way, etab.autobusean pasa eta goizeko 9.30ean jo genuen bere etxeko atea. Jatorri euskalduneko gure lagun biziak berehala ireki zizkigun ateak. Begiak ondo zabalik eta lepoa tente daraman horietarikoa da 40 urteko gure laguna. Dena du eskeintzeko, beti parrez... Eta australiar surfzale autentikoa da ("argazki hau Balin atera nuen... Nire laguna bigarren izan da Mundakako txapelketan..."). Argazkitan berehala gogorarazten du Kelly Slater. Bi seme ditu, emakume batekin ezkondu den bakoitzeko fruitu bat, eta bietan banandu egin da. Berak barre egiten du ordea hori gogorarazterakoan. Hemen ia familia guztietan daude honelako hainbat istorio.

Hondartza ondoko etxetxo polit praktiko batean bizi da bere aitarekin (duela apur bat mugitu da aita semearengana), eta olatuak ikustera joan gara. Ez dugu zorterik izan. Olatu txikiak, aztoratu egiten dituen haize txepela... Panorama ikusi eta itsasoaren inguruko bost minutuko azalpenak eman ondoren, skipsurf (edo antzeko hitz bat) egitera gonbidatu gintuen. Bere kamioitxoan Narvile, Collaroid eta inguruko herrietatik bueltatxo bat eman, eta gurpil handiko skate antzeko harekin maldan behera zarta eder batzuk hartzea ekiditeko eseatzen eman genuen hurrengo ordubetea.

Gure zorte ona agortzear zegoela ikusi eta olatuak hobetu ziren ala ez begiratzea proposatu zigun Anthonyk. Baina ez. "OK! Ba goazen Blowholera!". Bere etxera itzuli ginen neoprenozko traje banaren bila. Bere aitak "hor jende asko hiltzen da... ea zortea duzuen..." eta antzekoekin "broma" bat bestearen atzetik jaurtitzen zigun bitartean, leku hura zer zen azaltzen zigun gure lagunak; berriz ere kamioitxoan sartu eta hara abiatu ginen bitartean.

Surflari moduan jantzi, Zarautzen ikusten direnak bezala kostara oinez abiatu, eta bapatean han geunden, haitz zati eder batzuen gainean. "Hemendik jeitsi behar dugu, eta gero igeri eginez joango gara. Hor dago-eta!", eta hala egin genuen. Traje estuekin eskaladarako genuen trebezia frogatu, zakur erara -haitzik ez jotzeko- uretan ibili eta han geunden hirurok; harrizko horma naturalak eta zulo ilun bat zeuden tokian. Hura zen Blowhole.

15 urte inguruko gazte ilehori dozena bat zebilen han, schoolhollyday garaian nonbait. "G´day" eta geroarte esan genien guk; tunelean zehar abiatu ginenean. 30 metro inguru zituen zulo hark, eta olatuen bultzakaden laguntzaz, aise gurutzatu genuen. Bestaldean, metro bateko garaiera zuen hormatxo bat igo, eta hiru Inpernupe adinako "enparantza" moduko batean geunden. Marea jeitsi eta itsasoak biluzten duen eremu eder horietako batean. Han azaldu zigun Anthonyk pasa berri genuen zuloan jendea hil egiten dela. Antza denez, olatu handiekin ere jendeak bertan sartzeko arraultzak/obarioak omen ditu, eta noski, hauekin batera batzuen buruak sabaian lehertu izan dira. Blowhole izena ere hortik omen dator. Itsasoaren maila gorago dagoenean olatuen indarrarekin han olatuen "sifoiak" deitzen diegunaren modukoak gertatzen omen dira neurri handiagoetan. Norbaitek ahoa urez bete, pajita bat hartu, eta ura bere indar guztiekin bertatik botako balu bezala gutxi gora-behera.

Azalpenak eman ondoren, haitz batzuetatik igo eta mortal batzuk eskeini dizkigu. Guk, lotsati, jauzi batzuk egin ditugu zulora. Eta azkenik, inguru hura aztertzeari ekin diogu. Ikerlariek aurkitu-berri zuten eremu bat zirudien: oskolik gabeko barraskilo erraldoiak eta zortzi besotako mila koloreko itsasoko izar mordoa putzuzulotan; aparteko neurritako lapa eta maoliyuak haitz-gainetan; uso eta usategi andana han ondoan zegoen koba txiki batean... Eta ia ikutu gabeko ingurua zen hura.

Australiako natura basatiaren baitan nengoela sentitu nuen lehen aldiz. Uraren gainean balkoia zirudien haitz irten batean etzan eta inguru hark sortutako harriduraz mintzatu ginen eguzkipean hurrengo ordu-laurdenean; handik behera jauzi egin eta atzera-bidea egin genuen arte. Hori bai; kontua apur bat borobiltzeko, arrantzale bat blackfish pieza eder bat uretatik ateratzen ikusi genuen. Ez dakit zehazki Euskal Herrian honelakorik baden; baina "ballesta" hortzaundien tankera hartu nion...

Autora itzuli, eta haizea xalotu egin zela ohartu ginen; olatutxoak erabiltzeko modukoak zirela. Une hartan, bakoitzak bere surfeko taula hartu eta han inguruan zegoen hondartzetariko batetara joan ginen. Anthonyk olatuak marrazteko sekulako erraztasuna erakutsi zuen, Aitor hirugarrenez ibili zen eta ni, bere moduan, han nenbilen, lehenengo aldiz tente behar bezala jartzeko nire esku zegoen guztia egiten. Azkenean SURFA eta AUSTRALIA binomioa bete da nigan ere. Hemendik aurrera, izango dut nahikoa asti zerbait egiten ikasteko. Bestela ez naiz itzuliko...

Gaualdean Gartxotek deitu du gure telefonora: "Ieuuuu!!! Ya Sydneyn naoo. Arde Sydney...!"...