Abenduak 19. Warehouse party

Bidaiosteko betebeharrak amaituak genituen jada. Arropatako erabili-usainak leungarriariarenari utzi zion hariartean aspaldian okupatua zuen lekua, Paddy´s azoka eroko eskeintzek uxatuak zituzten azkenaldiko hozkailuko durundi-hots isilak, eta gelak, ospitaleko egongela itxura zuri(egi)a galdu zuen. Dena (gu barne) bere (ez)berezko lekura itzuli zen.

Gure patiora bueltan bi segunduz malenkonia kutsua izan zuen kafe sarigarri hura amaitu orduko jaso genuen Micaelaren esamesa: "Hey! Qtal en NZ? Hoy hay una fiesta en un warehouse y creo que puede estar muy bien. Os apuntaís?". 'Housepartyak', 'Gure Txokoko igandeak', 'ostadar koloreko pubetako giroa', 'Halloween'... Gure zerrendan ez zen 'Warehouse Party' terminoa ageri; eta zergatik ez ba?

Newtowngo Court Housen elkartu ginen larunbateko 9.00pm aldera. Beranduenez askari garaian terrazako mahai baten gainean VB, Cooper´s, Tooheys edo beste garagardo batez betetako jarra bat jarri ezean oso zaila da inon eseri ahal izatea, eta ez genuen zorterik izan.

Maialen eta biok izan ginen iristen lehenak, baina lehenengo burbuilen bizitasuna eztarrian sentitu orduko han ageri zen gure lagun australiarra bere ohiko irriparreaz.

Bapatean, bere atzeko ilunpetik gizonezko batek egin zuen jauzi hango farolak argitzen zuen eremura. Gure lagunarekin etorri arren, ez genuen ezagutzen; ez genuen hari buruz sekula ezer entzun... Baina gugana heldu eta beren edari bila abiatu orduko aurkeztu zigun: "Este es Javi 'el Chamán', de México. Que quieres beber, Javi?". "Ahorita no quiero beber mucho. Es que durante estos cuatro días he hecho mucho ejerzizio tanto con la mente tanto con el cuerpo...". Capoeira egiten ibili omen zen brasildik etorritako 'maestro' horietako batekin, eta egun hauei buruz hitz egiten ari zitzaigun bitartean bere itxura fisikoak esandakoari egin nion men: koleta beltzaren korapiloan luma pare bat, ezkerreko belarritakoan beste bat, begi erne-erneak... "Hau da hau pieza ekarri diguna!" pentsatu nuen.

Oso azkarrak izan ziren ondorengo 30 minutuak. Garagardoa edaten genuen bitartean gure lagun berria ezagutu genuen, (betiko) Javi madrildarra iritsi zen eta Micaelak partyko helbidea jaso zuen SMS bidez...

"Los DJs montan toda la fiesta, y hasta el último momento nadie sabe el almacén donde se celebrará; para que no se entere la poli...". "Bueno camaradas, son las 9.30pm, les propongo que vayamos al bottleshop, compremos unas cervezas y a la party!".

Bidean bi italiar jaso eta bi taxitan Rosebery auzoko industrigune batean agertu ginen. Berehala ohartu nintzen alkohola, droga eta adar kontuez bestelako errebeldia mota bat ere existitzen dela Australian. Lehenengo aldiz, desobedientzia zibil ikutu bat antzeman nion herrialde honi.

Industrigune abandonatu gris ilun hartan oinez gindoazela punk eta hippy itxurako hainbat gazte gurutzatu genuen. Lepoa moztutako Santa Claus batzuk jarria zituzten lurrean. Bapatean, burua jaso eta bapatean gazte andana ikusi nuen baranda baten bestaldean... Eta han sartu ginen.

Adreilu, sare, txarrantxa eta sprayez hornitutako festa bat zen; malabarista eta DJak protagonistak. Porlanezko enparantza hartan koadrila bakoitza bere erara eta denak guztien erara zebiltzan; norbera bere edariekin. Han ez zegoen 'segurata', barman eta agintaririk. Imaginatu Zumaiako Torreaga hustu zenean festa bat antolatu eta denak dantzan...

Enparantza haren lau izkinatan pabiloi bana zegoen; mundu bana bakoitzean. Nahi gabe murgildu ginen neumatiko artean ezkutatuta zeuden foku koloretsuen, graffitien eta musika technoaren planeta ilun haietako batean... (bai, gustukoen dugun musika izan ez arren)

Bapatean hango harmonia desmadratua apurtu zuen argitxo zuri bat somatu nuen; besteak baino intentsitate baxuagokoa. Donald ahatearen moduko txapela zeraman polizia bat zen 'osti txarreko' aurpegiarekin. Hau eta bere atzetik sartu ziren beste alkondara urdindunak zuzenean hango DJarengana joan ziren. "Es que ésto suele ser obra de ellos. Lo organizan todo, lo decoran, meten todos los aparatos, avisan a la gente del lugar donde se celebrará la party, pinchan la música y cuando viene la polizia se comen el marrón", argitu zigun Chamanak. "Gurean ez dizkiat honelako DJ asko ezagutu..." pentsatu nuen.

Han ordea, ez zen ke-hodeirik ere mugitu. Pistola ordez erakutsi zituzten linternek ez zuten irudi agresiboa ematen nonbait! Jendeak oihu egiten zien guztien aurrean antolatzaileekin hitz egiten ziharduten bitartean, eta hauek ezin zuten lotsa aurpegia ezkutatu. "Éstos vienen a buenas, hablan y se van. Luego llegarán otros, más serios. Y ya al final...". Eta hala izan zen. Hamar minutuan polizia gaixoak desagertuak ziren, eta noski, progresiboki musikaren bolumena igotzen joan zen...

Handik ordu pare batera; 2.00am baino beranduago jada, jendeari ezegonkortasuna antzematen hasi ginen. Bizioak gordetzen hasi ziren batzuk; hezkutatzen besteak... Eromen haren erdian gure gelatik atera ginen gertatzen zenaz jabetu ahal izateko. Handik sarbidera begiratu eta inaurri erraldoi ilara bat ikusi genuen; gure Ertzaintza "sinpatikoen" hantza handiagoko patruila batzuk zuzen festaren erdira. "Si tienen mucho dinero de sobra para pagar multas y no les importa rezibir unos porrazos, quedense. Pero yo que ustedes saldría conmigo..." zioen Chamanak.

Gu eta beste ehundaka gazte beraien ondotik irten ginen handik. Ez zuten istilurik nahi; "segurtasuna" eta "ongizate orokorraren izenean" hura hutsik geratzea besterik ez.

Azkenean gehienok kanpoan geunden poliziari txistuka, DJak poliziarekin hitz egiten, gutxi batzuk oraindik saltoka, bat ala beste galduta... Handik urruntzen ginen heinean gaua itzalduz joan zen. Poliziaren hirugarren fasea iritsi berria zen bestelako txakur eta guzti, eta guk taxi bat hartu eta asteburu hartan bere azken taupadak ematen zituen pub "alternatibo" baterako bidea hartu genuen...

Kia Ora (ondo izan)!

Hementxe gara berriz Sydneyn, Aotearoatik (Zelanda Berria) bueltan. Gezurra dirudi, baina munduaren bestaldean 'etxera' itzuli garela esan beharra... Maoriek 'laino zuri handiaren lurraldea' izena jarri zioten herriko bi irla nagusienetan 5000km inguru egin ditugu campervan pare baten barnean, eta egia esan kontu gehiegi dakartzagu hitzez adierazi ahal izateko. Biblia, Korana eta antzekoekin nahikoa dugula eta, irudiak ekarriko dizkizuegu, txintxeta bezala pare bat hitz jarriko dizkiegu... Eta zuek zeuongan bidaia bana sortu dezazuen bultzatzen saiatuko gara.

Hasi aurretik kontu bat. Baliteke eginiko kilometro kopurua bat baino gehiagori astakeria bat iruditzea, baina pentsa egunero 7.00ak aldera martxan jarrita 10.00etarako 200km eginak izan ohi genituela... Lasai ibili ginen. Bigarren kontu bat: tarte askotan argazkirik ez badago, bideoz grabatu genuelako izan daiteke. Etorkizunean agian tarteren bat izango dute...

0.eguna: Sydney > Christchurch

1.eguna: Christchurch > Lake Tekapo > Lake Pukaki > Tasman Glacier > Mount Cook (390 km)

Sekulako behelainoa eta euri txepelaz ekin genion gure ibilbideari. Nahikoa ez, eta ezkerretik gidatu behar izan nuen lehenengoz (bai, lehenengo rotondan...). Goizean goizo abiatuta eguerdirako Tekapo inguruan geunden. Harrigarria da bertako uraren kolore urdin-argia (hondoko eta harrien azido batzuen ondorioa omen da). Pukaki ere antzekoa zen, eta geldialdi laburragoa egin genuen bertan. Handik furgoneta dardarka jarri eta asfaltatu gabeko bide bat igarota Tasman glaziarraren ingurura joan ginen. Ia guztiz urtutako urez betetako zulo galantari begira egon ginen Mount Cook herriskara joan bitartean. Herriska ñimiño hau izen bera duen Aotearoako mendi garaienaren magalean dago (3.750m). Hodeiek ez ziguten tarterik utzi, eta ezin tontorrik ikusi!

Lake Tekapo eta inguruak

2.eguna: Mount Cook > Oamaru > Dunedin > Otago penintsula > Invercargill > Bluff > Oreti Beach > Riverton (760 km)

Goizean goiz eguraldiak hobera egingo zuela zirudien arren okerrera egiten hasi zen, eta Mount Cook inguruari "ez dakigu noiz arte" esatea erabaki genuen Hego Ozeano Pazifikoko kostara iritsi eta hegoalderaka abiatzeko. Eremu gazietara gerturatu ahala eguraldia hobea zen (arratsaldean oraindik eta hobeagoa) eta inguruneaz oraindik ere gehiago gozatu ahal izan genuen. Oamara ingurura gerturatu ginen kafe bat hartu asmoz, eta bertako portuan aske zebiltzan lehenengo pinguinoak ikusi genituen.

Oamaruko portua eta pinguino txiki koadrila eder bat

Handik kostan behera jarraitu genuen Dunedin hiria zeharkatu eta Otago penintsularaino. Bertan Euskal Herriaren antzeko paraje batzuek ikusi ahal izan genituen: mendiak, hondartzak, behiak...

Behi 'sinpatiko' eta guzti Urdaibai ematen du, ezta?

Sekulako kilometrada egitera gindoazela bagenekien arren, handik Hegoaldeko uhartearen behekalderaino joatea erabaki genuen, eta kostaldeko errepide lasai eta politetan murgilduta eman genituen ondorengo orduak Invercargill hirira iritsi ginen arte. Bide batez, goiz edo berandu pasa beharreko Te Anau ingurura gerturatu eta denbora irabaziko genuen honela... Bertan Bluff muturrera joan ginen; Hego Polotik 4.800 kilometrotara, jajja Ez geunden hain gertu beraz, baina hango mendi muinoan hezurretaraino iristen zen haize hotz-hezea somatu ahal izan genuen lotarako leku eroso baten bila abiatu ginen bitartean. Hortan genbintzala, galdu eta bapatean Oreti Beachen agertu ginen. Hainbat eta hainbat ibilgailu zebiltzan bertan Rivertonera bideko autopista izango balitz bezala, baina ederra zen hango panorama. Gure ibilgailuaren adina ikusita ordea (eta 'bond' alu hura ezin genuen galdu) errepidez abiatu ginen. Kilometroko 15 biztanle bizi diren inguru haietan lasaitasun itzelaz egin genuen lo olatuen zipriztinek furgonetatxoa laztantzen zuten bitartean... Esan behar da baita, sekula ez genituela hainbeste izar eta gisa hartako ilargia batera ikusi.

3.eguna: Riverton > Manapouri > Te Anau > Milford Sound > Te Anau > Mosburn (450 km)

Goizean goiz abiatu eta Te Anau zeharkatu ostean Milford Sound fiordora abiatu ginen. Esan beharra dago, 120km baino gehiago dituen tarte hau bi aldiz egin beharra dagoela; bide bakarra baita. Ondorioz, seinale batek dioen bezala, abiatu aurretik gasolina tankea ondo bete behar! Eguraldia ia hango paisaiak bezain zoragarria zen: eguzki izpiei tarterik uzte ez zizkieten basoak, gutxi batzuk zapaldutako mendiak, ispiluak ziruditen lakuak, ur freskodun ibaiak, urjauziak nonnahi... Ohartzerako bertan geunden! 1954.urtean zabaldu zuten Homer Tunnel historikoa ia 1000 metrotara ilunpean igaro eta han ginen, itsasoari mendi ederren artetik heltzen zitzaion fiordoan! Ur-mailara jeitsi eta itsasontzi batetik mirestu genituen hango bazterrak. Bitartean Leylin ezagutzeko parada izan genuen. Sydneytik gora 800km egin eta kostan dagoen Byron Bay-en lursail handiak dituen "nekazaria" da nonbait 70 urte inguruko gizon hau. Euskal Herrikoak ginela esan genionean "What?" galdetu ordez "From the Spanish or from the French part?" erantzunarekin gure eskema guztiak apurtu zituen. Ordutik aurrera hitz batzuk egin, eta berehala gonbidatu gintuen bere "baserrira". Bizikletak eta surfeko tablak prest izango zituela, ingurune ederrak zirela haiek, euskal gatazkaren inguruan ikasi nahi zuela... Zorte ederra gurea!

Bidean topatutako kea (hango loroa) lotsagabe bat

Milford Sound (Fiordland) fiordo ikusgarria

Homer Tunnel "poroa" eta inguruak

Inguruko ibai eta urjauzietako bana

"Munduan oraindik jende ona ere bada ba!" elkarri esaten genion bitartean itzuli ginen Te Anaura. Egia esan eguraldiarekin sekulako adua izan genuen ordurarte, nahiz eta bidean kristalaren kontra bi euri-tanta bi mila zatitan txikitu bitartean ez ginen ohartu. Gure etapa hartako helmugara iristean, lakuaren ondoan leku eder bat topatu genuen lotarako; zoragarria egia esan. Hala ere, ezin da edozein lekutan lo egin (arau hau betearazteko jende ugari dago) eta ametsetako leku hartan oheratu arren beste nonbait lokartu behar izan genuen 500 dolarretako isuna ekidin ahal izateko. Beraz, Queenstown bidean egin genuen lo.

Oheratu ginen tokia, Te Anaun

Hauxe da bada gure lehen egunetako laburpenaren laburpena. Egia esan aspaldian ez dut idatzi eta ez dakit hainbeste eduki nola metatu. Hemendik aurrerako etapak ez dakit bideo edo argazkien bitartez helaraziko dizkizuedan... Hurrengo baterako utziko ditut.

PD. Zer moduz Santotomasetako biharamuna? (Besteak beste) honelakoek sortzen dute herrimina...